ย้อนชีวิต มอริส เค สุดทรหด 14 ปี ตัวประหลาด ในบ้านอุปถัมภ์ ก่อนพบหน้าพ่อแท้ ๆ ในวัย 57

โดย The Bangkok Insight Editorial Team 4 เมษายน 2565

ย้อนชีวิต มอริส เค สุดทรหด 14 ปีกับฐานะ ตัวประหลาด ในบ้านอุปถัมภ์ ก่อนสิ้นสุดชีวิตลูกกำพร้าในวัย 57 ได้เจอหน้าพ่อผู้ให้กำเนิดอย่างเป็นทางการครั้งแรก

เรียกว่าเป็นข่าวดีของนักแสดงรุ่นใหญ่ มอริส เค เอามาก ๆ ที่เจ้าตัวได้ออกมาโพสต์บอกว่าเจอตัวคุณพ่อที่แท้จริงแบบพบหน้าอย่างเป็นทางการครั้งแรกในชีวิต หลังจากตามหาและรอคอยมานานเกือบ 57 ปี

57 ปีที่รอคอย ‘มอริส เค’ ได้เจอพ่อผู้ให้กำเนิดครั้งแรกในชีวิต เพื่อนดาราแห่ยินดีแน่น

ย้อนชีวิต มอริส เค สุดทรหด 14 ปี ตัวประหลาด ในบ้านอุปถัมภ์ ก่อนพบหน้าพ่อแท้ ๆ ในวัย 57

โดยก่อนหน้านี้ มอริส เค เคยเปิดใจว่า “พี่ล้มความมุ่งมั่นที่จะเจอพ่อไปหลายรอบแล้ว เพราะพี่ไม่รู้เลยว่าพ่อชื่ออะไร หน้าตาเป็นยังไง พอพี่เริ่มมีชื่อเสียหลายคนต้องการช่วยเหลือตามหาพ่อ เพราะเขารู้ว่าเราขาดสิ่งนี้ แล้วการที่เราจะเดินไปสถานทูตไปตรวจสอบว่าใครเป็นพ่อมันทำไม่ได้ จนเรามีความรู้สึกว่าอยากเจอมาก แต่สิ่งที่ทำให้เรามั่นใจว่าเราจะได้เจอ คือเราขอกับพระเจ้าที่เราเชื่อ เราขอมาตลอดเป็นเวลานานมาก ตอนแรกแม่ก็ไม่เจอ พ่อไม่เจอ แต่พระเจ้าให้เจอแม่ก่อน แต่ก่อนจะเจอใช้เวลาเกือบ 20 ปี”

“ตอนแรกเรามโนไปเองว่าพ่อเราน่าจะเป็นชาวฝรั่งเศสหรืออะไร ตอนนั้นยังไม่ได้เจอแม่นะ เราก็คิดว่าพ่อเราคงเป็นชาวผิวสีที่ฝรั่งเศส อิตาลี แต่วันที่เจอแม่ ถามแม่ แม่บอก เราก็โอเค แต่ทำไมแม่ไม่มีหลักฐานอะไรเลย แม่บอกว่าเนื่องจากแม่ยากจนต้องย้ายที่อยู่บ่อยแม่ไม่สามารถเก็บหลักฐานอะไรได้มากสิ่งเหล่านั้นก็ค่อย ๆ หายไป”

“จนวันนึงมีเพื่อนมาแนะนำว่าให้ตรวจ DNA ซึ่งการตรวจก็ไม่มีอะไรมาก เอาแค่ชุดตรวจของเขามา เสร็จแล้วในชุดตรวจนั้นจะมีหลอดเหมือนหลอดวิทยาศาสตร์ คุณตื่นเช้ามาไม่ต้องล้างหน้า แปรงฟัน คุณบ้วนน้ำลายลงไปในนั้น แล้วคุณก็ปิดฝาส่งไปอเมริกา คือก่อนหน้านี้เพื่อนเขาทำแบบนี้แล้วเขาเจอ นั่นเป็นแรงบันดาลใจให้เรา”

“ผลตรวจคือเจอญาติประมาณ 30 กว่าคน เราก็เลยเริ่มตามจากคนที่ใกล้ชิดที่สุด ก็คือ ญาติอันดับ 1 ซึ่งเราก็เขียนจดหมายไปคุยกับเขา ตรงนี้ผมก็เลยได้ตัวนางฟ้ามาช่วยผม คือ คุณบี ผมหน้าตาแบบนี้คุณพ่อให้เชื้อ แต่ไม่ได้ให้ภาษา ฉะนั้นการเขียนจดหมายภาษาอังกฤษเพื่อไปขอความช่วยเหลือจากเขา ผมไม่มีปัญญา ผมให้คุณบีเขียนให้ แต่ฟีดแบ็กจากญาติคนที่ 1 เขาไม่ไว้วางใจเรา แล้วเขาก็มองว่าเราต้องการอะไรที่มาทำแบบนี้ กว่าญาติจะตอบจดหมายอีก 2 เดือนถัดมา แต่คนที่ช่วยสานต่อให้เราก็คือ คุณธัญญ่า”

“แล้วพอมีญาติประสานให้ ผมไม่รู้หรอกว่าใช่ แต่รู้อยู่อย่างเดียววันแรกที่เรามองหน้ากันผ่านโทรศัพท์พ่อพูดไม่เยอะ แต่พ่อมองหน้าผมตลอด ความสัมพันธ์ที่เรามองตากัน แล้วเรารู้สึกอิ่ม รู้สึกฟูอยู่ในใจ คือการเจอพ่อผมตั้งปณิธานไว้หนึ่งอย่าง ผมจะไม่ทำอะไรให้เขารู้สึกเศร้าเสียใจในสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมา ผมเอาวันนี้ ผมปล่อยให้ทุกอย่างในอดีตผ่านไป ส่วนพ่อเขียนมาในจดหมายว่าฉันไม่สนใจ เพราะฉันรู้แน่ว่ายูคือลูกฉัน เราก็ถามว่าทำไมมั่นใจ เขาก็บอกว่า หน้าผมเหมือนเขาตอนวัยเท่านี้ แต่เราก็บอกว่าเพื่อความสบายใจและพี่น้องทุกคนหายข้องใจตรวจเถอะ เขาก็ตรวจ”

“วัยเด็กพอพี่เกิดมาปุ๊บ คุณแม่ส่งไปอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์เลย เนื่องจากคุณแม่ไม่สามารถเลี้ยงลูกได้ เนื่องจากยากจนมาก แล้วพี่เกิดจากคนต่างชาติคนนึงแล้วแม่ก็เลยไม่สามารถอยู่ในครอบครัวได้ เพราะเราแตกต่าง ท่านยอมรับว่าท่านกลัวครอบครัวใหม่จะรับท่านไม่ได้ ซึ่ง ณ ตอนนั้นเราก็รู้สึกเสียใจนะ แต่นั่นคือเรื่องที่ผ่านมาได้”

ย้อนไป 50 ปี เรื่องการเหยียดสีผิวในกลุ่มเด็กด้วยกัน มันเป็นเรื่องประหลาด ?

“เป็นตัวประหลาดเลย แล้วเวลาเราเกิดเรื่องแบบนี้ ตอนแรกเราจะเดินหนี แต่ครั้งที่สองเราหนีไม่ได้แล้ว เราต้องสู้ และเมื่อเราสู้จะโดนครอบครัวเขาหรือครอบครัวที่เรามีปัญหาที่โรงเรียนเล่นงานเรา เพราะหนึ่งเราไม่มีใคร”

“พอเรามีเรื่องต่อยกันเราโดนที่โรงเรียนตีแล้ว พอกลับถึงบ้านเราโดนที่บ้านกระทืบ ไม่มีใครอยู่ข้างๆ เราเลย คือพูดง่ายๆ เหมือนเขาเลี้ยงเราเป็นคนรับใช้ในบ้าน แต่ดีหน่อยตรงที่เราได้เรียนหนังสือ แต่เราต้องเข้าใจเขาว่าในสมัยก่อนเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติมาก…เราพยายามเดินหนีแล้ว ซึ่งพอเราบอกอย่ามาล้อเรา เราไม่ชอบ ซึ่งเขาก็ไม่เลิก เราคิอว่าจะทำยังไงให้คนพวกนี้ไม่ล้อ เราก็ต้องทำตัวเลว ล้อมาต่อย ๆ”

เจ็บปวดที่สุดก็จากคำพูดของครู ?

“ตอนนั้นเรามีปัญหาที่โรงเรียน ทำร้ายเพื่อนหนักมาก แล้วคุณครูก็โกรธมาก เพราะเรามีเรื่องกับเพื่อนๆ บ่อยมาก คุณครูก็ว่าผม ซึ่งผมเขาใจคุณครูเลย มันเลวอย่างนี้ พันธุกรรมมันเป็นแบบนี้ คือมันเป็นคำที่คุณครูโกรธ แต่มันเป็นคำที่ฝังอยู่ในใจเราว่า เฮ้ย เราเป็นคนเลวเพราะครอบครัวเราเป็นคนเลวด้วยเหตุที่เราเป็นคนดำ”

“ทำไมเราถึงต้องโดนว่าด้วยเรื่องแบบนี้ ซึ่งป.5 เราไม่เข้าใจเรื่องพันธุกรรมว่าคืออะไร แต่เมื่อเรารู้แล้วเรารู้สึกเจ็บปวดมาก เขาไม่ได้ถามหรือคิดสักนิดเลยหรือว่าสิ่งเหล่านี้มันเกิดจากสภาวะแวดล้อมที่เจออยู่ว่าเขาต้องเป็นอย่างนี้เพราะเขาต้องปกป้องตัวเอง เขาคนนี้ไม่เคยมีใครปกป้องเขา”

“อย่าถามว่าร้องไห้ดีกว่า มีวันไหนบ้างที่ไม่ร้องไห้ ร้องไห้ทุกวันแต่ส่วนมากจะไม่ร้องให้คนอื่นเห็น เพราะเมื่อเราอ่อนแอเขาจะเหยียบย้ำซ้ำเติมเราไปอีก เราต้องเข้มแข็งและสู้มันให้ได้ เราสู้ถึงขนาดว่าเราไม่มีแรงจะสู้แต่เราก็ต้องสู้ ถ้าคุณไม่รู้จักให้กำลังใจตัวเองคุณก็จะไม่มีแรงลุกขึ้นมายืนได้ พูดง่าย ๆ คำเดียวเดี๋ยวมันก็ผ่านไป วันนี้โดนตีแทบตาย วันนี้โดนช้อนกินข้าวเคราะหัวจนหัวแตกเดี๋ยวมันก็ผ่านไป วันนี้โดนมัดมืออยู่กับขื่อบ้านแล้วเอาไม้ไผ่ยาว ๆ ตีหลังเดี๋ยวมันก็ผ่านไป เราก็เดินต่อไปแค่นั้น”

เคยคิดจะหนีออกมาจากสภาพที่เป็นอยู่ไหม ?

“หนีออกจากบ้านบ่อยมาก แต่ไม่รอด คือเราหนีออกไปเพื่อหนีออกจากสถานะการณ์ตรงนั้น ตอนนั้นที่ผมโดนเอามือมัดกับขื่อแล้วโดนตีด้วยไม้ไผ่ ผมแกะเชือกออกได้ผมวิ่งออกนอกบ้านประมาณครึ่งกิโลเมตร แล้วผมไปตั้งสติอยู่ที่ท้ายหมู่บ้าน แล้วผมคิดว่าจะทำยังไงดีถ้าผมกลับไปผมต้องโดนหนักสองเท่า แล้วจะอยู่อย่างไร”

“ซึ่งครั้งนั้นเป็นสิ่งที่ผมคิอไม่ออก เพราะในที่สุดผมก็ต้องกลับมา คือผมไม่รู้จะนอนที่ไหนผมกลัวมาก ตรงนั้นก็ไม่ได้เป็นที่ที่ผมจะอยู่ได้ในวัย 8-9 ขวบ ฉะนั้นผมก็กลับมาหาเขาทุกครั้ง แล้วทุกครั้งที่ผมกลับมาผมจะโดนหนักกว่าเดิมทุกครั้ง”

“ถามว่าแค้นไหมมันเป็นความเจ็บปวดและความโกรธอยู่ข้างในว่าเห็นเราเป็นอะไร พี่บอกตัวเองเสมอว่าเราโตได้ทุกวันนี้เขาก็ทำให้เรามีข้าวกิน ได้เรียนหนังสือถึงแม้แค่ ป.6 แต่เราก็โตขึ้นมาได้ ถึงเขาทำร้ายยังไงพี่ก็ไม่เคยขาหัก เต็มที่ก็แค่เย็บหัวแตกนิดหน่อย”

“เป็นเวลานานว่า 14 ที่ต้องอยู่ในสภาพดังกล่าว กระทั่งตัดสินใจออกมาตอนอายุ 17 ปี มาอยู่ข้างถนน ออกมาอยู่ที่โบสถ์ แล้วมีมิชชันนารีมาเอาไปเลี้ยงดูอยู่ช่วงหนึ่ง จนมิชชั่นนารีต้องกลับไปเมืองนอก เราก็ต้องกลับมาทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ทำงานตอนกลางวัน เรียนหนังสือตอนกลางคืน ทำอย่างนี้จนจบระดับ ม 3 จากนั้นก็มีโอกาสได้ไปเป็นนาย ด้วยความที่เราแตกต่างจากคนอื่น ทำให้มีคนมาสนใจเยอะ ตอนนั้นเราเองก็ไม่มั่นใจในตัวเองนะ แต่ด้วยความที่เรามีเพื่อน และเราเป็นคนรักเพื่อน เพื่อนชวนไปประกวดนายแบบ ก็เลยไปประกวดแล้วได้ตำแหน่งขึ้นมาโดยเราไม่ได้ตั้งใจ”