หลังจากที่ก่อนหน้านี้เกิดเป็นประเด็นดราม่าขึ้นมา เมื่อมีชาวเน็ตบางส่วนไม่เห็นด้วย กับโครงการก้าวคนละก้าว ของร็อกเกอร์ชื่อดัง ตูน บอดี้สแลม ที่กำลังจะจัดขึ้นอีกครั้งบนเส้นทางจังหวัด หนองคาย-ขอนแก่น ในเวลา 48 ชั่วโมง ในวันที่ 15-16 มิ.ย. เพื่อช่วยเหลือ 8 โรงพยาบาลชุมชนในภาคอีสาน
โดยชาวเน็ตบางรายมองว่าการบริจาคเงินไม่จำเป็นต้องบริจาคกับนักวิ่ง แต่สามารถไปบริจาคกับโรงพยาบาลเลยก็ได้ ก่อนจะบอกอีกด้วยว่าชาวบ้านตอนนี้จนกันถ้วนหน้า ทำไมยังมาขอเรี่ยไรอีก อยากให้ไปขอบริจาคจากคนรวยๆ มากกว่า
ล่าสุด (28 พ.ค.) ทีมงานของโครงการ “ก้าว” ก็ได้ออกมาเผยความรู้สึกผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว Chaichan Baimongkol ถึงประเด็นดังกล่าวว่า….
“คนเขาก็ไม่ได้เห็นด้วยกับเรากันทุกคน” เป็นสิ่งหนึ่งที่ผมหนักใจมาตลอด เราคิดว่าด้วยการทำงานตลอด 3 ปีที่ผ่านมา น่าจะแสดงจุดยืนที่ชัดเจนของ “ก้าว” ได้เป็นอย่างดี แต่ก็ยังคงมีประโยค มีคำพูดที่ทิ่มแทงความรู้สึก ให้ได้ยิน ได้อ่านอยู่เป็นระยะ ๆ
“พวกคุณมันไร้เดียงสา”
“นี่มันไม่ใช่ทางแก้ปัญหาที่ถูกต้อง”
“เป็นเครื่องมือของกลุ่มการเมือง”
“เมื่อก่อนโอเคนะ…ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว”
“มาเอาเงินคนจนทำไม ? ทำไมไม่ไปเอาจากคนรวย ๆ”
เฮ่อ… ที่ทำงานกันตัวเป็นเกลียวหัวเป็นนอตเนี่ย ไม่ใช่เพื่อใครคนใดคนหนึ่งเลย และคนที่ได้ประโยชน์ก็คือประชาชนทุก ๆ คน ที่มีความจำเป็นต้องใช้บริการของโรงพยาบาลรัฐ ผมอยากชวนคิดว่า ถ้าเราใช้บริการ รพ. รัฐ โดยจ่ายเงินให้ รพ. หลักสิบ ทั้ง ๆ ที่ค่ารักษามัน หลักพันหลักหมื่น รพ. เขาจะเอาเงินที่ไหน มาพัฒนาศักยภาพ ?
มันไม่ใช่เรื่องว่า งบของรัฐไปไหน ? มันเป็นเรื่องว่า งบเหล่านั้นถูกจ่ายมาอยู่ในรูปแบบของค่ารักษาพยาบาลให้พวกเราทุกคนต่างหาก… มันก็เตี้ยอุ้มค่อมกันอย่างนี้ ถ้าอยากจะหาเครื่องมือเพิ่ม โรงพยาบาลต้องทำยังไง ?
1. ทำห้องพิเศษที่คนมีตังค์สามารถจ่ายได้แลกกับความสะดวกสบายที่มากขึ้น (ซึ่งก็ต้องมีเงินทุนก้อนใหญ่)
2. ไปกราบขอพระอาจารย์ตามวัดวาให้มาทำผ้าป่าให้ ซึ่งขึ้นอยู่กับพื้นที่ เพราะมันเป็นกิจกรรมท้องถิ่น…แถวไหนเงินเยอะก็ได้หลายล้าน ถ้าอยู่ไกลเมืองชาวบ้านไม่ค่อยมีเงินก็ได้หลักหมื่น แล้วถ้าขาดหลักสิบล้านจะต้องทำยังไง ?
การมีอยู่ของ “ก้าว” นั้นเป็นอีกทางเลือกหนึ่งในการช่วย “เสริม” และช่วยโรงพยาบาล “ย่นเวลา” ในการหาเงินมา เพื่อพัฒนาศักยภาพโรงพยาบาล และช่วยชีวิตคนในกรณีเร่งด่วน โดยใช้เสียงเล็ก ๆ ที่เรามีในการบอกต่อ ในการกระจายข่าว…ให้ทุก ๆ คนได้เห็นปัญหาที่พวกเราสามารถช่วยกันได้ ด้วยเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ของทุกคน
ไม่บริจาค ไม่มีปัญหา แค่คุณออกไป เดิน ไปวิ่ง ดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดี ลดโควตาการไปใช้บริการโรงพยาบาล 1 คน ก็เท่ากับลดคิวตรวจที่รอกันทุกเช้าได้อีก 1 คิว ไม่เห็นด้วย…คิดว่ามันไม่ใช่วิธีการที่ถูกต้อง ไม่เป็นไรเลย ผมเข้าใจว่าความคิดเห็นย่อมต้องมีความแตกต่าง เข้าใจที่ไม่เห็นด้วย และผมเชื่อว่าทุก ๆ คน สามารถมองเห็นวิธีการแก้ปัญหาที่แตกต่างกันออกไป
พวกเราแค่เป็นกลุ่มหนึ่งที่อยาก “ลอง” ทำ ในวิธีของตัวเอง วิธีที่เราคิดค้นมันขึ้นมา และหวังเป็นอย่างยิ่งว่ามันจะไม่ไปรบกวนอะไรใครมากมาย เงินบริจาคเพียงคนละ 10 บาท แต่สามารถส่งผล ให้โรงพยาบาลแถวบ้านเราได้มีอุปกรณ์ดี ๆ แพง ๆ ที่คนทั่วไปสามารถเข้าถึงและใช้บริการได้ รวมถึงส่งแรงดันเบา ๆ ให้คนไทยหลายคน ออกมาดูแลรักษาสุขภาพของตัวเองมากขึ้น หรือแค่ช่วยชีวิตคนได้อีก 1 คน ก็คุ้มมากแล้ว
ถึงแม้ว่ายังมีเสียงต่อว่าโจมตี โดยที่ไม่พยายามทำความเข้าใจหรือหาข้อมูลใด ๆ ก่อน ด่าก่อน…และด่าแบบคอนทินิว แทบทุกข่าวเป็นข่าวเต้า ข่าวกุ ในแบบที่ทำลายพลังใจกันถึงที่สุด แล้วดันมีคนที่เชื่อด้วย… บอกตรง ๆ ว่าผมโคตรเสียใจเลย ทำไมคนเหล่านั้นถึงคิดเป็นอื่น ?
ผมจะเล่าให้ฟังว่า บางโรงพยาบาลที่เราไป มีเครื่องกระตุกหัวใจ (AED) แค่เครื่องเดียว แต่ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินพร้อมกัน 2 ราย จะให้หมอกระตุกใครก่อนดี ? แล้วถ้าคนที่จำเป็นต้องใช้เครื่องนี้ เป็น พ่อ แม่ พี่น้องเราล่ะ เราจะยอมให้เขารักษาคนอื่นก่อนไหม ? ถ้ามันมีเครื่องหรืออุปกรณ์ที่เพียงพอ มันจะดีกว่าไหม ?
ถามว่าผมเคยเอาเรื่องหรือข้อความหนักใจนี้ไปปรึกษาพี่ตูนไหม ? เคย… แกถอนหายใจหนัก…นิ่งเงียบไปนาน แล้วหันมาบอกผมสั้น ๆ ว่า “ให้การทำงานของเราเป็นคำตอบก็แล้วกันครับ” ผมเชื่อว่าในคำตอบสั้น ๆ นั้น แบกรับความรู้สึกเอาไว้มากมาย แต่การปวารณาตนเข้ามาทำงานเพื่อสังคมนั้น เมื่อเจอแรงต้าน…ก็ต้องอดทน และมุ่งมั่นทำในสิ่งที่ตนเชื่อต่อไป แม้ว่าหลายคนอาจยังไม่เห็นภาพ
ถามว่าคนอย่างเขาไร้เดียงสาหรือไม่ ? คนที่วิ่งด้วยสองเท้า ผ่านเส้นทางเบตง-แม่สาย ผ่านความยากลำบากมาหลากหลายรูปแบบ ผ่านความทุกข์ทรมาน และการต้องใช้จิตใจเอาชนะร่างกาย ในทุกเช้าค่ำ ถึงจะล้มกี่ครั้ง…ก็ลุกขึ้นมาได้ใหม่ จนกระทั่งเข้าเส้นชัยไปถึงจุดหมาย ระดมทุนได้ก้อนใหญ่ให้ รพ. หลายแห่ง แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดวิ่ง… ทั้ง ๆ ที่คนรอบข้างหรือใคร ๆ หลายคนบอกว่า พอก็ได้…คุณทำมามากพอแล้ว แต่ในหูของเขาก็ยังได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลืออยู่ตลอด… เขาจึงออกมาวิ่งอีกครั้ง
ผมไม่คิดว่ามันคือความไร้เดียงสา แต่ผมคิดว่า เขารักพวกคุณมาก มากพอที่จะผลักดันให้เขาวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ และจะไม่หยุดวิ่งจนกว่าจะหมดแรง ผมวิงวอนว่าถ้าพวกเราเห็นด้วย ช่วยเป็นพลังใจให้เขากันหน่อยครับ จะไปร่วมวิ่งกับเขาที่ขอนแก่นก็ได้ สมัครวิ่งได้ที่ www.kaokonlakao.run (ค่าสมัคร 200 บาททำบุญ รพ. ชุมชนอีสานทั้งหมด) หรือจะบริจาคตรงตามช่องทางต่าง ๆ ที่เพจก้าวประชาสัมพันธ์ไว้ก็ได้ หรือจะช่วยแชร์ ข้อมูลต่าง ๆ ของโครงการก้าวก็ได้ ให้งานและการกระทำของพวกเรา ได้เป็นคำตอบแก่ผู้ที่สงสัย หรือผู้ที่ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกเราทำจริง ๆ
ถึงท้อก็ไม่เคยถอยครับ #เบลล่าคนดี
