เพื่อนเปิดประวัติ “ลุง” เสียชีวิตบนรถไฟ เรียนเก่งจบนอกนิสัยดี แต่ชอบทำตัวโลว์โปรไฟล์ ด้าน “ภรรยา” เสียใจ ต้องกักตัว ไม่สามารถไปร่วมงานศพ
จากกรณีชายวัย 57 ปี เสียชีวิตอย่างกะทะหันขณะโดยสารรถไฟที่อำเภอทับสะแก จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ซึ่งภายหลังตรวจพบว่าชายคนดังกล่าวติดเชื้อไวรัสโควิด-19 นั้น
เมื่อวานนี้ (2 เม.ย.) เฟซบุ๊กบัญชี ALnur Taskiroh Bairaman ซึ่งระบุว่าเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับผู้เสียชีวิต ได้โพสต์เล่าประวัติและเรื่องราวของผู้เสียชีวิต มีข้อความดังนี้
#นายช่างเปาะยาที่ผมรู้จัก เมื่อวานทุกคนคงได้อ่านข่าวจากหลายๆสำนัก ที่ลงข่าวของ “ลุง” คนหนึ่งที่เสียชีวิตบนรถไฟที่ทับสะแกขณะเดินทางกลับบ้านที่สุไหงโกลก ผมอาจจะเขียนยาวหน่อยและขอให้ทนอ่านจนจบเพราะจะได้เข้าใจระบบนิเวศทางสังคมของสามจังหวัดด้วย ตอนแรกว่าจะไม่เขียนเพราะถือเป็นเรื่องไพรเวซี่ของผู้ที่จากไปแล้ว แต่พอดูคอมเม้นท์ในหลายๆ ที่ ทำให้อยากเขียนขึ้นมา
บุรุษผู้นี้ชื่อตามบัตรคือนายอนันต์ แต่ในหมู่เพื่อนสนิทจะเรียกเปาะยา (เปาะ+ซาการียา) เป็นคนสุไหงโกลกอายุรุ่นเดียวกับผม สมัยเด็กๆ ไม่ได้สนิทกัน แค่ทักทายกันธรรมดาเพราะเคยเรียนอัลกุรอ่านที่เดียวกัน แต่ในระดับ ร.ร ประถมเรียนคนละโรง คนสุไหงโกลกที่เกิดปี 05-06 ทั้งเจ้กจีนแขกสีแย จะรู้จักเขาดีในเรื่องความฉลาด เขาจะสอบได้อันดับต้นๆ ยังไม่ทันจบประถม หนุ่มเปาะยาข้ามฝั่งไปเรียนอีกประเทศ ( อันนี้เป็นความสามารถพิเศษของคนชายแดนที่ข้ามฝั่งไปเรียนได้ คนที่อื่นเลียนแบบไม่ได้) ทำให้เราห่างเหินและขาดการติดต่อกันตั้งแต่นั้นมา และเขาจบประถมด้วยคะแนนข้อสอบกลางแบบดีเยี่ยม จนได้รับคัดลือกให้เข้าเรียนมัธยม mrsm pengkelan chepa เป็น ร.ร ประจำชั้นเยี่ยม เพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งก็คือ ดาโต้ะสรี มุคริส มาฮาเดร์ มุขมนตรีรัฐกือดาห์
สุดท้ายเปาะยาไปจบวิศวกรรมเครื่องกลที่สหรัฐอเมริกา ผมมาเจอกับเปาะยาอีกครั้งเมื่อปี ค.ศ1991 ในไซต์งานซ่อมทางสายจือลี – กือริก คือถนนที่ตัดผ่านยอดเขาตีตีวังษา ( สันกาลาคีรี) ถนนที่เต็มไปด้วยโค้งปราบเซียนและยังมีช้างป่าเดินเพ่นพ่านตลอดเวลา เปาะยามาเป็นวิศวกรเครื่องจักรกล
แต่ที่ทำให้ผมแปลกใจก็คือเขาต้องใช้ไม้พยุงใต้รักแร้ทั้งสองข้างในการเดินเหิน ผมเพิ่งรู้ก็คราวนี้แหละว่า เขาประสบอุบัติเหตรถจักรยานยนต์ล้มจนขาหัก หัวเข่าเสีย ทั้งๆ ที่ใช้ไม้เท้าไม้พยุงนี่แหละ นายช่างเปาะยาก็ยังสามารถที่จะปีนขึ้นไปตรวจถังไซโลปูนซีเมนต์และไซโลยางมะตอยได้ด้วยตนเอง ผมได้ร่วมงานกับนายช่างเปาะยาอีกสองไซต์งานในงานก่อสร้างถนนสายอีโปห์- คาเมรอนไฮแลนด์ ตอนนั้นตำแหน่งผมเริ่มใหญ่ขึ้นก็เลยมีโอกาสร่วมประชุมระดับบริหารไซต์งาน ก็เลยได้รับรู้ถึงระดับความสามารถในภ.อังกฤษของนายช่างเปาะยาแบบแจ่มแจ้ง เวลาเขาพูด ถ้าเราปิดตาฟัง คงคิดว่ามีอเมริกันอัฟริกันมาร่วมประชุมด้วย
เราแยกกันอีกครั้งใน ปี 2000 นายช่างเปาะยาลาออกจากบริษัทในเครือที่ผมทำงานด้วยเพื่อร่วมงานก่อสร้างเขื่อนทีอุตรประเทศในอินเดียที่อิตาเลี่ยนไทยได้งาน ถ้าจำไม่ผิดตามด้วยงานที่ลาวและจบด้วยงานเหมืองถ่านหินที่กาลิมันตันในอินโดนิเซีย (ถ่านหินน่าจะเตรียมมาป้อนที่เทพา) และแล้วนายช่างเปาะยาก็ลาออกจากงานทั้งหมดกลับมาอยู่บ้านและเริ่มทำงานดะวะห์ประมาณสักห้าปีที่แล้ว เปาะยาเป็นคนโลว์โปรไฟล์ แม้จะจบนอกทำงานมีหน้ามีตา แต่เขาทำตัวสบายๆ นุ่งยีนส์เก่าๆ ใส่เสื้อยืดตราห่านและคาดผ้าขาวม้าที่เอวใว้ซับเหงื่อ ไม่สูบซิกาแร้ต แต่สูบยาเส้นห่อใบจากแบบคนงาน
#นายช่างน่าจะมีโรคเบาหวานมาตั้งแต่อายุ 30 ต้นๆ เพราะดื่มชากาแฟไม่ใส่นํ้าตาลตลอด ถ้าไม่รู้จักเขาดี เปาะยาจะดูเป็นคนที่คบยาก แต่สำหรับผม เขาคือคนที่น่าคบคนหนึ่งและคบง่าย เปาะยาทำอาหารได้รสชาติมากโดยเฉพาะแกงเขียวหวาน พอเปาะยากลับมาอยู่บ้าน เราก็เจอกันบ่อยขึ้น เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อประมาณสักสองเดือนที่ผ่านมา แกแวะมาละหมาดมัฆริบที่มัสยิดที่ผมไปบ่อย เรายืนอยู่แถวหน้าสุด เปาะยาพิงไม้เท้าของเขาที่ตู้ข้างหน้า ขณะกำลังซูยุด ไม้เท้าเกิดล้มดังครืน ต้กใจกันทั้งแถว ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน
ในคลิปวิดิโอที่เอามาแชร์กันที่เปาะยาเดินเข้าช่องขายตั๋วรถไฟ บางคนถึงกับใส่ร้ายว่าเปาะยาจงใจใอหรือจามใส่คนที่ยืนอยู่ข้างหน้า ผมเป็นคนคิดบวก ลองเราเป็นเปาะยาบ้าง มือข้างหนึ่งจับกำถือไม้คํ้าซึ่งเป็นมือข้างที่ถนัด แล้วเวลาจะจามนี่ จะคิดได้ทันหรือ เราคนปกติบางทีก็ปล่อยแม่งออกมาแบบนั้นแหละ และอีกอย่างก็คือ มุมกล้องทำให้ดีเป็นร้ายได้ทันที อันนี้คนใช้กล้องเขาจะเข้าใจดี ตอนที่ได้รับข่าวการเสียชีวิตของเขา ยังคิดว่าเขากลับมาจากโยที่อินโดนีเซีย เพิ่งรู้จากข่าวนี่แหละว่าเขาเดินทางมาจากปากีสถาน พร้อมกับเอกสาร fit to fly แต่ก็มีคอมเม้นท์เหยียดๆ ตามกันมา #เพราะท่านผิดมาตั้งเกิดแล้ว #ผิดที่เกิดมาเป็นแขก หลับให้สบายน่ะนายช่างเปาะยา อัลลอหรักท่าน จึงดึงท่านมาทำงานดะวะห์ในบั้นปลายชีวิต اللهم اغفر له وارحمه
ด้านสำนักข่าวไทยรัฐได้เดินทางไปยังบ้านของผู้เสียชีวิตที่นราธิวาส พูดคุยกับภรรยาของผู้เสียชีวิตที่ยังอยู่ในอาการโศกเศร้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยที่ไม่สามารถเดินทางไปร่วมฝังศพของสามีได้ โดยผู้สื่อข่าวใช้การตะโกนพูดคุยสอบถามจากประตูบ้าน เนื่องจากเจ้าหน้าที่ขอความร่วมมือครอบครัวกักตัวเองในบ้านพัก 14 วัน
ทั้งนี้ ภรรยาของผู้เสียชีวิตเล่าว่าสามีเคยมีอาการวูบในลักษณะเดียวกันนี้มาแล้ว 2 ครั้ง ในช่วงที่เดินทางไปเผยแผ่ศาสนาในช่วง 1-2 ปีที่ผ่านมา คาดว่าสามีก็คงคิดไม่แตกต่างจากตนว่ามาจากสาเหตุโรคประจำตัวกำเริบ เนื่องจากช่วงกลับมาจากปากีสถาน ก็ผ่านกระบวนการตรวจคัดกรองโรคแล้ว สามีจึงไม่ได้เอะใจ คิดว่าสักพักคงหายเป็นปกติ
แต่เมื่อสามีเสียชีวิตลงก็ต้องทำใจ และจากการแพร่ภาพของสื่อต่างๆ ขณะที่สามีอาการป่วยกำเริบที่ช่องจำหน่ายตั๋วของสถานีรถไฟนั้น คิดว่าสามีก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะแสดงอาการหรือจามใส่บุคคลอื่น แต่ขณะนั้นสามีอาจจะกลั้นอาการเอาไว้ไม่อยู่
- 2 เสียงยืนยัน ลุงติดโควิด-19 เสียชีวิตบนรถไฟ ไม่ได้ไอใส่วัยรุ่น
- อึ้ง! ชายเสียชีวิตบนรถไฟทับสะแกติดเชื้อ ‘โควิด-19’ สั่งกักตัวผู้ใกล้ชิดกว่า 20 คน
- เปิดคลิปนาที ‘ผู้เสียชีวิตโควิด’ ไอใส่หน้าชายหนุ่ม หวั่นติดเชื้อด้วย
