เมื่อวันที่ 30 มกราคม 62 ทพ.ดร.ธงชัย วชิรโรจน์ไพศาล เลขาธิการมูลนิธิเครือข่ายพัฒนาศักยภาพผู้นำการสร้างสุขภาวะ (คศน.) ได้โพสต์เล่าเรื่องราวผ่านเฟซบุ๊ก Thongchai Vachirarojpisan ขณะพบหญิงคนงานก่อสร้าง จูงลูกมาซื้อหน้ากากกันฝุ่น โดยนับเศษเงินเพื่อจ่ายค่าหน้ากาก 3 คู่ 285 บาท ก่อนตั้งคำถามชวนฉุกคิดว่า เมื่อพึ่งรัฐไม่ได้ คนมีเงินพึ่งตนเองได้ แต่คนรายได้น้อยจะทำอย่างไร…?
โดยระบุว่า “ป้าทำงานอะไร?” เภสัชกรร้านขายยาในตลาดเวิลด์มาร์เก็ต ทวีวัฒนา ถามหญิงวัยกลางคนใส่เสื้อลายสก๊อต นุ่งกางเกงขาสั้นสีมอมๆ ที่มากับลูกสาวในชุดนักเรียนมัธยม
สองคนแม่ลูกกำลังเลือกซื้อหน้ากากกันฝุ่น
ผมยืนอยู่ข้างหลังเพื่อรอคิวจ่ายเงินซื้อหน้ากากกันฝุ่นเช่นกัน จึงได้ยินการสนทนาชัดเจน
“ทำงานก่อสร้าง” หญิงกลางคนตอบ และถามกลับว่า “หน้ากากนี้มันกันฝุ่นได้ไหม”
เภสัชกรตอบว่า “แบบนี้กันไม่ได้ 100% ราคา 95 บาท ได้ 2 ชิ้น ถ้าจะเอาแบบกันได้ 100% ต้องซื้ออีกแบบ (ชี้ไปที่แบบทรงกะโหลกที่พับไม่ได้) ราคาชิ้นละ 85 บาท ก็จะกันฝุ่นได้ดีกว่า”
สองคนแม่ลูกลังเล ปรึกษากันอยู่พักใหญ่ กว่าจะตัดสินใจเลือกซื้อแบบราคาถูกกว่า ซื้อไป 3 คู่ เป็นเงิน 285 บาท
ผมยืนดูตอนที่หญิงกลางคนนับเงินย่อยในกระเป๋าตังค์เพื่อจ่ายค่าหน้ากากกันฝุ่น อย่างสะเทือนใจ
เภสัชกรบอกป้าด้วยความเห็นใจว่า “ป้าไม่ต้องเปลี่ยนทุกวันนะ ใช้สัก 3 วันค่อยเปลี่ยนก็ได้”
ผมคิดในใจว่า ถ้าป้าได้ค่าแรงวันละ 300-400 บาท การซื้อหน้ากากกันฝุ่นราคาขนาดนี้ ก็เป็นภาระทางการเงินที่หนักหนาสาหัสทีเดียว
ฝุ่น PM2.5 ส่งผลกระทบต่อทุกคนที่ใช้อากาศเดียวกันหายใจ แต่กระทบอย่างมากกับคนที่มีรายได้น้อย
เราพึ่งรัฐไม่ได้
คนมีเงินพึ่งตนเองได้
แล้วคนที่มีรายได้น้อยจะทำอย่างไร”
