หลังจากได้ไปนมัสเต มหาเจดีย์โพธินาถ เปิดดวงตาที่สามให้ตัวเองแล้ว
เราก็ได้เข้าที่พักเป็นเกสต์เฮ้าส์เล็กๆ ชื่อ Trekker Home ย่านทาเมล (Thamell)
เราได้รับเกียรติให้เดินขึ้นบันไดไปพักชั้น 5 เป็นการซ้อมตั้งแต่วันแรกที่มาถึง
ภาพจาก trekkershome.com
ย่านทาเมล นี่่เป็นแหล่งช้อปปิ้งที่สนุกมาก
เหมือนถนนข้าวสารบ้านเรา ของบางอย่างก็เหมือนๆกัน
ที่ชอบมากคือมีร้านขายของอุปกรณ์เดินเขา ทุกซอกทุกซอย
มีทั้งของแท้ ของปลอม เกลื่อน ราคาถูกกว่าบ้านเราหลายเท่าตัว
มีทุกอย่าง ไม่มีความจำเป็นต้องหอบไรมา นอกจากเงินอย่างเดียว
หลังจากดินเนอร์อาหารแขก ไก่ย่างแทนดอรีกับนาน (แป้งโรตี) พร้อมไวน์ ก็ลั้นลา
ก็เริ่มเดินเข้าร้านนั้น ออกร้านนี้ ต่อรองราคา หาอุปกรณ์เดินเขา
ที่ติดตัวมา มีกางเกงตัวเดียว รองเท้า ถุงเท้าหนึ่งคู่ที่น้องที่ร้านซื้อมาฝากนานแล้ว
กับเสื้อแจ็กเก็ตอีกหนึ่งชุดที่ถอยมาราคาเท่าตั๋วเครื่องบิน!
คิดในใจว่า ตรูเหม็นแน่ ถ้ามีอยู่ชุดเดียวเท่านี้บนเขา 5 วัน
ไอ้น้องที่ไปด้วย เราต้องนอนห้องเดียวกัน มันจะทนไหวหรือวะ
เลยตัดสินใจไปถอยของเพิ่มสักหน่อย…
เคยใส่แต่ยีนส์ปีนเขา เค้าบอกว่าไม่ได้นะ มันหนัก ทุกอย่างต้องมีน้ำหนักเบา
และพอได้ปีนจริง กางเกงดีๆนี่มันเยี่ยมมากนะ กระเป๋าสารพัดใส่ของได้
ไหนจะกระเป๋าข้างๆ ไว้ใส่ทิชชู แว่นกันแดด หมวก ช็อคโกแลตสารพัด
มีหลายรุ่นแบบถอดเป็นขาสั้นได้ด้วย มีผ้าสารพัดให้เลือกตามความพอใจ
ก่อนไป ดูที่ห้างบ้านเราตัวละ 3,000 ไปซื้อที่นั่นเหลือ ตัวละ 4-500 บาท
ส่วนของแท้หรือไม่แท้อะไรนั่น ไม่ต้องถาม ดูไม่เป็นหรอก… จ้า
นักปีนเขาอย่างเราที่มีแรงจูงใจจากค่ายหนัง Annapurna Pictures
คงไม่ต้องการพิชิตยอดเขาเอาเท่อะไร ไปมากกว่าการที่จะได้
เห็นแค่เทือกเขาอันนาปุระ ตามฝัน
เสื้อผ้า ก็คงใส่ครั้งเดียวน่ะแหละ คงไม่มีแรงมาปีนอีกแล้ว ..ซื้อๆไปเหอะ
แต่ขอมี Trekking Pole เป็นของตัวเอง สักหน่อย
อันที่จริง ไม้เท้า เพื่อนแป้มโปรปีนเขาก็ให้ยืมมาแล้ว แต่อยากเก็บเป็นประวัติศาสตร์
ถอยของยี่ห้อ BLACK DIAMOND มาหนึ่งคู่ เอาแบบดูสวยไว้ก่อน
เรื่องดีไซน์มันสำคัญ 555 มันจะหักหรือไม่หักอีกเรื่องหนึ่ง
หันไปมองยี่ห้อต่างๆก็ไม่ได้รู้จักเลย แต่ดูเหมือนนอธเฟส ดูจะกระจอกไปเลย
ได้หมวกแก็ปมีที่ปิดหน้ากันยูวี ยี่ห้อ Arc’teryx ของแคนาดามา 1 ใบ ( น่าจะปลอม)
หมวกใบนี้ตอนเดินมีประโยชน์สุดๆ ไม่งั้นหน้าดำ ฝ้าขึ้นแน่ ทั้งที่หนาว แดดแรง
ที่ทาเมล มีทุกยี่ห้อ ที่ดังๆเช่น Patagonia ของเมกาที่เป็นออร์กานิกวัสดุ
MontBell ของญี่ปุ่น ,Marmot ของเมกา , Mammut ของสวิส
มีของก๊อปปี้ให้เลือกใช้้ในราคาที่สบายใจ เราก็เลยถอยลองจอนของมามุธมาหนึ่งชุด
อยากได้ down เสื้อขนห่าน ขนเป็ด อะไรนั่นอีกตัวก็ขี้เกียจหอบแล้ว
พอช็อปร้านนี้เสร็จ เราก็เดินออกไปอีกสองร้าน
ซื้อถุงเท้าที่เป็น WOOL จะกันอุ่นได้ เพื่อนบอกมา แล้วก็ให้เอากระบอกน้ำร้อน
ใส่เข้าไปในถุงนอนด้วย เอาไว้อุ่นเท้า พอตอนเช้าก็จะได้เอาน้ำอุ่นที่เย็นแล้วมาแปรงฟัน.
ถุงเท้า wool นี้น้องที่ร้านเคยซื้อมาฝากจากญี่ปุ่นบอกว่าใส่แล้วไม่เหม็นเท้า
เออ แต่ตรีนตูเนี่ยเหม็น เลยจัดเพิ่มมาอีก 4 คู่เลย ไม่อยากทนดมกลิ่นตรีนตัวเอง…
……………แค่ซื้อของก็เหนื่อยแล้ว……………เลือกไม่ถูก………………….
สี่ทุ่ม ที่ย่านทาเมล
หลังจากเราช็อปปิง เข้าออกอีกสองร้าน
น้องโอ๊ต (น้องที่ไปด้วยกัน) ตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ “พี่ ผมลืมกล้องไว้ที่ร้านแรก” !!!
น้องใส่เกียร์หมา วิ่งออกไปร้านนั้นก่อน ส่วนฉันเดินกระย่องกระแย่งตามไป
ไปถึงร้านปิดแล้ว!!
เราสอบถามตำรวจที่อยู่แถวนั้นให้โทรติดต่อเจ้าของร้าน
ตำรวจเนปาลี รับใช้อย่างดี ช่วยโทร.ให้ แต่เบอร์ที่ติดหน้าร้านไม่ใช่เบอร์ของร้าน
คุณลุงร้านขายของชำฝั่งตรงข้าม พยายามโทรถามเพื่อนให้
แต่ไม่สามารถติดต่อได้เช่นกัน…
มิสเตอร์ดีพ คนที่มารับเรา ส่งพนักงานของ Trekker home มาช่วยดูแลพวกเรา
แต่ทำอะไรไม่ได้ ร้านปิดแล้ว
กล้องของน้องโอ๊ต CANON MARK III พร้อมเลนส์ ร่วมแสนหายไปในร้าน
มาลุ้นเอาพรุ่งนี้เช้า ว่าจะได้คืนมั้ย
คืนนั้น….
อากาศไม่หนาว แต่เรานอนกันไม่หลับ…
ที่ย่านทาเมล…
