ผมเองก็เคยชอบอยู่ในที่ที่ชอบ เพราะเป็นที่ที่เราคุ้นเคย ไม่ต้องคิดอะไรใหม่ให้ลำบากสมอง หิวข้าวก็ไปกินร้านเดิม สบู่หมดก็ไปซื้อร้านเดิม มิหนำซ้ำพอเงินเดือนออกก็ไปกด ATM ที่ตู้เดิมอีกต่างหาก
โต๊ะทำงานเดิมๆ จะหยิบจะหาอะไรก็ไม่ต้องเสียเวลาคิด หลับตาหยิบยังไม่เคยพลาด งานที่ทำก็ใช้ความรู้เดิมๆ ภารกิจที่ได้รับมอบหมายเสร็จเร็วได้ทุกวันนี้ ก็เพราะทำมาจนชำนาญแล้ว ทำไมต้องดิ้นรนไปอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย ซึ่งเป็นที่ที่มีความเสี่ยงและเราไม่ชอบแน่ๆ
แต่คิดแบบนี้ได้ไม่นาน เพราะเจ้านายคิดตรงข้ามกับเรา ส่งเราไปอบรมหาความรู้ใหม่ๆ อยากให้ทำอะไรใหม่ๆ กับงานที่รับผิดชอบ
ดังนั้นถ้าไม่อยากตกงานต้องเปลี่ยนมาทำอย่างที่นายคิด ต้องกล้าออกจากที่ที่ชอบไปยังที่ที่เราไม่ชอบแต่นายดันชอบ แม้จะอึดอัดบ้างแต่ก็พบว่ามีอะไรให้ตื่นเต้นเยอะเลย ได้ความรู้แปลกใหม่ และได้พบคนแปลกหน้า
โชคดีที่เจ้านายคิดไม่เหมือนเรา จึงทำให้เราไม่ติดกับดักความสบายหรือที่ฝรั่งเรียกว่า Comfort Zone เมื่อหลุดจากโซนที่เราชอบออกมาได้ ก็ต้องเดินผ่าน Learning Zone ซึ่งเป็นโซนที่เราไม่ค่อยชอบเพราะต้องปรับตัวเยอะ ต้องคิดในสิ่งที่ไม่เคยคิด ต้องทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ ทุกอย่างมืดไปหมด คล้ายเด็กติดถ้ำ
ถ้าตื่นตระหนกมากจะหลุดเข้าไปใน Panic Zone และจะไม่เรียนรู้ที่จะปรับตัว เพราะพลังงานทั้งหมดจะถูกดูดไปใช้ในการจัดการความกลัว แล้วจะเอาเวลาไหนมาเรียนรู้จริงไหม
แต่ถ้าคุมสติไม่ให้แตกได้ ก็จะเข้าสู่ Magic Zone ซึ่งความไม่รู้คือความท้าทาย ส่วนความมืดคือความตื่นเต้นในรูปแบบใหม่ แม้จะกังวลอยู่บ้าง เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่เดิมของเรา ไม่ได้สะดวกสบายเหมือนที่เคยเป็น แต่ก็พร้อมจะลองดู พลังงานส่วนใหญ่จะถูกใช้ไปเพื่อการเรียนรู้และปรับตัว และอาจเข้าขั้นสนุกไปกับการลองของใหม่จนลืมความกลัวไปเลย
ยิ่งขยาย Comfort Zone ไปยัง Learning Zone มากเท่าไร พื้นที่ของ Comfort Zone ก็จะกว้างขึ้นตามไปด้วย เพราะโซนที่เราเรียนรู้และปรับตัวได้แล้ว ก็จะกลายเป็นโซนที่เราคุ้นเคย และไม่มีอะไรท้าทายอีก ดังนั้นจึงมีแนวโน้มที่อยากจะเดินออกจากโซนที่เราเคยชินไปแสวงหาความตื่นเต้นในโซนที่ไกลออกไป ยิ่งลึกลับมากเท่าไรก็ยิ่งท้าทายมากเท่านั้น
ดังนั้นถ้าอยากพัฒนาและไม่อยากถูกทิ้งไว้ข้างหลัง จงอย่าอยู่ในที่ที่ชอบเพราะเราจะไม่ค่อยได้เรียนรู้อะไร แต่จงไปในที่ที่ไม่ชอบ ซึ่งเป็นที่ที่จะเปิดโอกาสให้เราได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ มากมาย
