อันที่จริงแล้วทริปนี้ เหมือนเป็นโชคชะตา มากำหนด
เพราะจองทริปไปเยือนหิมาลัยอีกฝั่งที่แชงกรีล่าไว้ก่อน
จู่ๆก็มีเพื่อนโทร.มาให้เช็คหน่อยว่าทัวร์ที่จะไปดีมั้ยเพื่อนจะไป
พอเห็นโปรแกรม ไปเดินย่ำหิมาลัย ที่ปุณณ์ฮิลล์
จะได้เห็นอันนะปุรณะด้วย ต่อมอยาก ฉันวิ่งพล่าน
ฉันตัดสินใจไปด้วยทันที ไม่มีลังเล
เพราะหาคนไปด้วยนานแล้ว นี่เหยื่อชัดๆ เอิ๊ก..
จะไปกะเพื่อนฝูงก็ดูเป็นภาระของเพื่อน
นอกจากจะอ้วนแล้วยังมีโรคตามมาให้เป็นภาระ
นี่ไม่ต้องสนใจใคร ไป ๆ ไปด้วย น้องเอ๊ย เสร็จพี่ล่ะ
Trekking ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ฉันถามตัวเองหลังจาก..
รู้โปรแกรมตอนเช้า ตอนบ่ายจ่ายเงินจองตั๋วเครื่องบิน
เย็นมานั่งคิดมากว่าตรูจะไหวมั้ยเนี่ย.. เดินป่าครั้งสุดท้ายเมื่อไร
ทุ่งแสลงหลวง 15 ปีมาละ ปีนดอยผีปันน้ำครั้งสุดท้าย 27 ปีมาแล้ว
ระหว่างนั้นก็เข้าป่าแบบมีโฟร์วีลพาไปตลอดๆ
เอาวะ อีกไม่กี่ปีจะ 50 แล้ว ไปๆ อย่าเพิ่งบอกใคร
เดี่ยวไปไม่ไหวถ่ายรูปวัดวังมาไม่น่าเกลียด … 55
มีเวลา 10 วัน เตรียมตัวฟิตร่างกาย
ฉันขี่จักรยานไป-กลับแหลมแม่พิมพ์ ว่ายน้ำทะเลต่อ
วันละ 15-30 กม. บางวันโชคดีไปเจออุบัติเหตุอีก
หวังว่าร่างกายน่าจะพอไปลุยได้บ้าง
ไปเช็คโรคหัวใจที่โรงพยาบาลก่อนเดินทาง
หมอบอกว่าก็แค่ห้องซ้ายบนหัวใจโตกว่าปกติ รั่วเล็กน้อย
ยังไปได้อยู่ รีบๆไปเดี๋ยวยิ่งแก่ ยิ่งใช้การไม่ได้
ฉันเชื่อหมอ .. เลยไปน่ะ
แรงจูงใจในการอยากเห็นอันนะปุระณะของฉัน คงไม่ใช่เรื่อง
ของนักปีนเขาเท่ๆ …ที่จะไต่ยอดพิชิตอะไรทั้งนั้น
ฉันแค่ชอบดูหนังของเมแกน เอลิสัน Annapurna Pictures
แล้วยัยเมแกน เอลิสันเนี่ย เป็นลูกเศรษฐี แรกๆทำหนังอะไรเจ๊งหมด
แต่หนังมีคุณภาพ เมแกนตั้งชื่อฟิล์มจากการไปเดินอันนะปุระณะ
นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ดูจะไร้สาระ แต่เป็นเหตุผลเดียวที่ฉันอยากไปเห็น Annapurna
